Life with dogs in pictures: sierpnia 2013

Poszukując informacji na temat rasy Lagotto Romagnolo wszędzie natykałam się na wspomnienie o Pałacu Książęcym w Mantiu, gdzie na fresku ręki Andrea Mantegni widnieje podobizna Lagotto. Zdziwiło mnie jak bardzo XV - wieczny wizerunek Lagotto przypomina psy, które widywałam na wystawach. Niewielkich rozmiarów, mocnej kości o grubej, kędzierzawej sierści i dużym brązowym nosie. Tym właśnie Lagotto mnie ujął, wygląda jak żywcem przeniesiony ze średniowiecznego domostwa.

Fragment fresku Adrea Mantegna"Spotkanie" 1465-1474 r.

Pierwotnie Lagotto pracowały na bagnach w okolicach Rawenny aportując z wody ustrzelone ptactwo. Dzięki gęstemu włosowi, który nie przepuszcza wody i doskonale izoluje przed zimnem, psy te mogły wyławiać ptactwo przez wiele godzin, nawet podczas trudnych warunków atmosferycznych. Gdy bagna zostały osuszone także zajęcie tych psów się zmieniło, z biegiem lat zostały specjalistami od wynajdywania cennych trufli. Dlaczego akurat one tak dobrze sprawdzają się w tej roli?

Nie tylko świetny węch, ale również szybkość uczenia się, zawziętość w pracy, przeszłość aportera, a co za tym idzie chęć zadowolenia swego przewodnika oraz gęsta okrywa włosowa, pozwalająca na pracę w każdych warunkach sprawiły, że to właśnie Lagotto odnosi najlepsze wyniki w poszukiwaniu drogocennej bulwy. Szkolenie czworonożnego poszukiwacza trufli rozpoczyna się zanim jeszcze szczenię otworzy oczy. Małym psiakom podtyka się pod nos trufle by wąchały ich zapach. Gdy szczenię zaczyna chodzić przewodnik używa trufli jako zabawki, z którą bawi się ze szczeniakiem, motywując go do pogoni i aportowania. Następnym etapem jest chowanie trufli w trawie a później zakopywanie jej, aby piesek mógł ją wykopać i przynieść do przewodnika. Na koniec małego Lagotto zabiera się na poszukiwanie trufli z grupą dorosłych, doświadczonych psów, one wynajdują miejsce gdzie pod ziemią zakopane są trufle, a szczeniakowi pozwala się jej odkopać. Pracuje się w ten sposób tak długo aż pies zacznie poszukiwać trufli zupełnie samodzielnie, trwa to zazwyczaj kilka miesięcy.

Jako pies rodzinny Lagotto nie jest w Polsce popularny. Na świecie jednak zyskuje sobie coraz więcej zwolenników ze względu na niezbyt duże rozmiary (Pies 43 do 48 cm, ok 15 kg; Suka 41 do 46 cm, ok. 12 kg.) , inteligencję, przywiązanie do opiekuna oraz fakt, że psy tej rasy nie linieją i nie uczulają.

W hodowli " Z Ustrońskiego Zakątka" przywitały nas trzy dorosłe Lagotto oraz pięcioro szczeniąt. Właścicielka hodowli, Dorota opowiadała o swoich psach z wielką pasją i czułością. Najstarszy samiec Bilifo, kocha aportować i starannie wybiera sobie z kim się przyjaźni a z kim nie, suczka Bruna kocha wszystkich i jest największą przytulanką, natomiast suczka Mafalda (mama szczeniąt) jest zupełnie zwariowana na punkcie aportowania i niezwykle radosna, tak samo jak jej szczeniaki, rozkoszne, kudłate kulki, którym nawet mój mąż zatwardziały fan Owczarków Niemieckich nie potrafił się oprzeć:)

Strona hodowli http://lagotto.pl/